سنجش میزان دانش آفرینی به عنوان حلقه مفقوده توسعه سازمانی با کاربرد amos graphics (مورد مطالعه: دانشگاه اصفهان و علوم پزشکی اصفهان)، دکتر سیدعلی سیادت، دکتر رضا هویدا، دکتر محمد عباس زاده، لیلا مقتدایی

در دهه اخیر یکی از عوامل مؤثر در موفقیت سازمان ها، دانش آفرینی بوده که اندیشمندان مختلفی مخصوصا در حوزه مدیریت به آن پرداخته اند. بر این اساس در مقاله حاضر تلاش شده است تا ضمن بررسی تطبیقی میزان دانش آفرینی در دانشگاههای اصفهان و پزشکی اصفهان، تاثیر عواملی چون تعامل اجتماعی، فرهنگ سازمانی و سرمایه اجتماعی بر میزان دانش آفرینی تحلیل شود. روش تحقیق، پیمایشی بوده و جامعه آماری اعضای هیات علمی دانشگاه اصفهان و علوم پزشکی اصفهان به تعداد 1136  نفر بوده که از این تعداد، 288 نفر بر اساس فرمول کوکران و به شیوه نمونه گیری تصادفی مطبق انتخاب گشته اند.  روش های آماری مورد استفاده،  شامل آزمونهایt، f و تحلیل مسیر بوده و برای محاسبه ضرایب مسیر، از برآوردهای روش amos graphicsاستفاده شده است. کلیه آمارها و اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه، از طریق نرم افزار spss17، صورت پذیرفته است. در مجموع، نتایج بدست آمده  نشان می دهد که اولاً: در دانشگاه اصفهان، میانگین  دانش آفرینی بیشتر از دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بوده و ثانیاً: بر اساس نتایج تحلیل مسیر صورت گرفته، به ترتیب اثرات کل متغیرهای تعامل اجتماعی، فرهنگ سازمانی و سرمایه اجتماعی  بر متغیر میزان دانش آفرینی، معنی دار بوده و متغیرهای یاد شده توانسته اند، 35 درصد تغییرات متغیر وابسته را تبیین نمایند.